تاریخچه
ایده اولیه ساخت این بنای یادبود از یک شهروند معمولی اندونزیایی، یک شهروند عادی و فروتن از جاکارتا به نام سرووکو مارتوکوسومو گرفته شده است. پس از آنکه در سال ۱۹۵۰، پس از به رسمیت شناختن حاکمیت دولت اندونزی توسط دولت استعماری هلند در سال ۱۹۴۹، مقر آن از مکان قبلی خود در جوگجاکارتا به جاکارتا بازگشت، برنامههایی برای ساخت یک بنای یادبود ملی معادل برج ایفل در میدانی که مستقیماً روبروی کاخ مردکا قرار دارد، تدوین شد. هدف از ساخت بنای یادبود موناس، بزرگداشت و حفظ مبارزات مردم اندونزی در طول انقلاب استقلال ۱۹۴۵ و همچنین الهام بخشیدن و القای روحیه میهنپرستی در نسلهای آینده است.
در ۱۷ آگوست ۱۹۵۴ یک کمیته ملی تشکیل شد و در سال ۱۹۵۵ مسابقه طراحی برای بنای یادبود ملی برگزار شد. پنجاه و یک طرح ارسال شد، اما تنها یکی از طرح ها، اثر فریدریش سیلابان، معیارهای کمیته از جمله به تصویر کشیدن شخصیت ملت اندونزی و توانایی تحمل قرنها را داشت. مسابقه دوم در سال ۱۹۶۰ برگزار شد، اما بار دیگر هیچ یک از ۱۳۶ شرکتکننده معیارها را نداشتند. سپس رئیس هیئت داوران از سیلابان خواست تا طرح خود را به سوکارنو نشان دهد. با این حال سوکارنو از این طرح خوشش نیامد و میخواست که این بنای یادبود به شکل لینگا و یونی باشد. سپس از سیلابان خواسته شد تا بنای یادبودی با این مضمون طراحی کند. با این حال، طرح سیلابان بسیار گزاف بود و هزینه زیادی برای دولت داشت، به خصوص با توجه به شرایط وخیم اقتصادی در آن زمان. سیلابان از طراحی یک سازه کوچکتر خودداری کرد و پیشنهاد داد که ساخت و ساز تا بهبود اقتصاد اندونزی به تعویق بیفتد. سپس سوکارنو از معمار سودرسونو خواست تا طراحی را ادامه دهد. سودرسونو اعداد ۱۷، ۸ و ۴۵ را در طراحی بنای یادبود گنجاند که نمادی از تاریخ اعلام استقلال اندونزی در ۱۷ آگوست ۱۹۴۵ است. سپس بنای یادبود ملی در زمینی به مساحت ۸۰ هکتار ساخته شد. این بنای یادبود توسط فردریش سیلابان طراحی شد و ساخت آن در ۱۷ آگوست ۱۹۶۱ با همکاری سودرسونو آغاز شد.
ساخت و ساز
ساخت و ساز شامل سه مرحله بود. مرحله اول، از ۱۹۶۱/۱۹۶۲ تا ۱۹۶۴/۱۹۶۵، با شروع رسمی ساخت و ساز در ۱۷ آگوست ۱۹۶۱ آغاز شد، زمانی که سوکارنو به طور تشریفاتی اولین تیر بتنی را کوبید. درمجموع ۲۸۴ تیر بتنی به عنوان پایه ساختمان استفاده شد. در مجموع ۳۶۰ تیر چوبی به پایه های موزه تاریخ ملی کوبیده شد. کل پایه در مارس ۱۹۶۲ تکمیل شد. دیوارهای موزه در پایه ساختمان در ماه اکتبر تکمیل شدند. سپس ساخت ابلیسک آغاز شد و سرانجام در آگوست ۱۹۶۳ به پایان رسید. مرحله دوم ساخت و ساز از سال ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۸ به دلیل جنبش ۳۰ سپتامبر که این مرحله را به تأخیر انداخت، انجام شد. مرحله نهایی از سال ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۶ انجام شد و دیوراماهایی به موزه تاریخ اضافه شد. اگرچه ساخت و ساز تکمیل شد، اما مشکلات همچنان ادامه داشت، از جمله نشت آب که موزه را فرا گرفت. این بنای یادبود رسماً در ۱۲ جولای ۱۹۷۵ توسط رئیس جمهور سوهارتو برای عموم افتتاح شد.
مکانی که این بنای یادبود درآن ساخته شده ، به عنوان مِدان مِردکا شناخته میشود. میدان موناس پنج تغییر نام داشته است: میدان گامبیر، میدان ایکادا، میدان مِردکا، میدان موناس و پارک موناس. در اطراف این بنای یادبود، باغها دو برکه و چندین زمین باز برای ورزش وجود دارد. در روزهای تعطیل مدان مردکا مملو از بازدیدکنندگانی است که از منظره بنای یادبود موناس لذت می برند و فعالیت های مختلفی را در پارک انجام میدهند.
طراحی بنای یادبود موناس
طراحی بنای یادبود موناس براساس مفهوم یک زوج جهانی ابدی است؛ لینگا و یونی. این ابلیسک بلند، آلت تناسلی مردانه است که نماد مردان است، عنصر مردانه که فعال و مثبت است و نماد نور روز است. در همین حال پایه ابلیسک، یونی است که نماد زنان است، عنصر زنانه که منفعل و منفی است و نماد شب است. لینگا و یونی نمادهای باروری و وحدت هماهنگ بودهاند که از زمان ماقبل تاریخ اندونزی مکمل یکدیگر بودهاند. جدا از آن شکل بنای یادبود موناس را میتوان به عنوان یک جفت "هاون" و "لسونگ" نیز تفسیر کرد، ابزاری برای کوبیدن برنج که در هر خانه کشاورزی سنتی اندونزی یافت میشود. بنابراین طراحی بنای یادبود ملی موناس مملو از ابعاد فرهنگی متمایز اندونزیایی است. این بنای یادبود شامل یک هرم سنگی 117.7 متری بر روی یک پایه مربعی 17 متری، یک سکوی فنجانی شکل است. این بنای یادبود با سنگ مرمر ایتالیایی پوشیده شده است.
استخر 25 در 25 متری در پارک مدان مردکای شمالی به عنوان بخشی از سیستم تهویه مطبوع و برای بهبود ظاهر پارک موناس طراحی شده است. در نزدیکی آن یک فواره و یک مجسمه برنزی 8 تنی از شاهزاده دیپونگورو سوار بر اسب قرار دارد. این مجسمه توسط مجسمه ساز ایتالیایی پروفسور کوبرلاتو به عنوان اهدایی از سرکنسول افتخاری دکتر ماریو، در اندونزی ساخته شده است. ورودی موناس در پارک مدان مردکا شمالی در نزدیکی مجسمه شاهزاده دیپونگورو واقع شده است. ورودی از طریق تونلی در ۳ متری زیر پارک و جاده تقاطع موناس است که ورودی بازدیدکنندگان به بنای یادبود موناس است. گیشه بلیط درانتهای تونل قرار دارد. هنگامی که بازدیدکنندگان به سطح زمین در ضلع شمالی موناس بازگردند، میتوانند به بازدید خود ادامه دهند و نقش برجستههایی را که تاریخ مبارزه اندونزی را به تصویر میکشند، مشاهده کنند. آنها میتوانند از طریق دری که در گوشه شمال شرقی قرار دارد، وارد موزه تاریخ ملی شوند، یا مستقیماً از مرکز به تالار استقلال بروند یا با آسانسور به بالای بنای یادبود بروند.
نقش برجستههای تاریخ اندونزی
نقش برجستههای تاریخ اندونزی گاجا مادا و تاریخ ماجاپاهیت را به تصویر میکشند.
هر گوشه از حیاط بیرونی اطراف بنای یادبود دارای نقش برجستههایی است که تاریخ اندونزی را به تصویر میکشند. این نقش برجستهها از گوشه شمال شرقی شروع میشوند و شکوه مجمعالجزایر را در گذشته جاودانه میکنند و تاریخ سینگاساری و ماجاپاهیت را به تصویر میکشند. این نقش برجستهها به ترتیب زمانی در جهت عقربههای ساعت به گوشههای جنوب شرقی، جنوب غربی و شمال غربی ادامه مییابند.
از نظر زمانی، آنها دوره استعمار هلند، مقاومت مردم اندونزی و قهرمانان ملی، تشکیل سازمانهای مدرن که برای استقلال اندونزی در اوایل قرن بیستم میجنگیدند، تعهد جوانان، اشغال ژاپن، جنگ جهانی دوم، اعلام استقلال اندونزی و به دنبال آن انقلاب اندونزی و جنگ استقلال و در نهایت، توسعه اندونزی مدرن را به تصویر میکشند. این نقش برجسته ها و مجسمه ها از سیمان با قاب های لولهای یا فلزی ساخته شدهاند.
موزه تاریخ ملی
درپایه این بنای یادبود 3 متر پایینتر از سطح زمین، موزه تاریخ ملی اندونزی قرار دارد. فضای بزرگ موزه، به ابعاد 80 در 80 متر، میتواند تقریباً 500 بازدیدکننده را در خود جای دهد. این سالن بزرگ با روکش مرمر دارای 48 دیوراما در هر چهار طرف و سه دیوراما در مرکز است که در مجموع 51 دیوراما میشود. این دیوراماها تاریخ اندونزی را از دوران ماقبل تاریخ تا دوران نظم جدید به نمایش میگذارند. این دیوراما از گوشه شمال شرقی شروع میشود و در جهت عقربههای ساعت حرکت میکند و مسیر تاریخ اندونزی را دنبال میکند؛ از دوران ماقبل تاریخ، دوران امپراتوری های باستانی مانند سریویجایا و ماجاپاهیت شروع میشود و پس از آن دوره استعمار اروپا و به دنبال آن مقاومت قهرمانان ملی قبل از استقلال در برابر VOC و دولت هند شرقی هلند قرار دارد. این دیوراما تا جنبش ملی اندونزی در اوایل قرن بیستم، اشغال ژاپن، جنگ استقلال و دوره انقلابی تا دوره نظم نوین در دوران دولت سوهارتو ادامه یافت.
سالن استقلال
در داخل جام یادبود، یک سالن استقلال به شکل آمفی تئاتر وجود دارد. از طریق یک راه پله چرخان از درهای شمالی و جنوبی میتوان به این سالن رسید. این سالن نمادهایی از دولت و استقلال اندونزی را در خود جای داده است. این موارد شامل نسخه خطی اصلی اعلامیه استقلال اندونزی است که در یک جعبه شیشهای درون دروازهای با روکش طلا نگهداری میشود، نشان ملی اندونزی نقشهای با روکش طلا از جزایر دولت واحد جمهوری اندونزی و پرچم قرمز و سفید و دیوارهایی که متن اعلامیه استقلال جمهوری اندونزی بر روی آنها حک شده است.
سالن استقلال بنای یادبود ملی به عنوان فضایی آرام برای تأمل و مراقبه در سکوت، بزرگداشت جوهره استقلال و مبارزه مردم اندونزی عمل میکند. متن اصلی اعلامیه استقلال اندونزی در یک محفظه شیشهای درون دروازهای با روکش طلا قرار دارد. این درب مکانیکی که از 4 تن برنز ساخته شده و با طلا روکش شده است، با حکاکیهایی از گل ویجایا کوسوما، نماد ابدیت و گل نیلوفر آبی، نماد پاکی تزئین شده است. این درب که در دیوار غربی در مرکز سالن قرار دارد، با سنگ مرمر سیاه پوشیده شده است. این دروازه که به دروازه استقلال معروف است، به صورت مکانیکی با صدای آهنگ "پادامو نگری" (برای کشور) باز میشود و پس از آن صدای ضبط شده سوکارنو در حال خواندن متن اعلامیه در ۱۷ آگوست ۱۹۴۵ پخش میشود.
در ضلع جنوبی یک مجسمه برنزی ۳.۵ تنی با روکش طلا از گارودا پانچاسیلا نماد ملی اندونزی قرار دارد. در ضلع شرقی متن اعلامیه با برنز حک شده است. این ضلع باید مقدسترین و مورد احترامترین پرچم، پرچم قرمز و سفید را که در ابتدا در ۱۷ آگوست ۱۹۴۵ برافراشته شده بود، به نمایش بگذارد. با این حال به دلیل قدمت و شکنندگی آن این پرچم مقدس به نمایش گذاشته نشده است. ضلع شمالی دیوار مرمر سیاه، مجمعالجزایر اندونزی را که با طلا طلاکاری شده و نماد موقعیت دولت واحد جمهوری اندونزی است، به نمایش میگذارد.
سکوی قله و شعله استقلال
سکویی به ارتفاع ۱۱۵ متر که بازدیدکنندگان میتوانند از بالا از منظره پانورامای جاکارتا لذت ببرند. مردی
یک آسانسور در درب جنوبی، بازدیدکنندگان را به سکوی قله ۱۱ در ۱۱ متری که در ارتفاع ۱۱۵ متری از سطح زمین قرار دارد، میبرد. این آسانسور میتواند همزمان ۱۱ نفر را در خود جای دهد. سکوی قله میتواند تقریباً ۵۰ نفر را در خود جای دهد و دوربین های دوچشمی برای مشاهده دقیقتر پانورامای جاکارتا ارائه می شوند. پلههای اضطراری آهنی آسانسور را احاطه کردهاند. از قله بنای یادبود ملی موناس، بازدیدکنندگان میتوانند از مناظر وسیعی از جاکارتا لذت ببرند. در روزهای صاف و بدون مه، کوه سالاک در شهر بوگور جاوه غربی در فاصلهای از جنوب دیده میشود و دریای آزاد و جزایر کوچک در شمال امتداد دارند.
در قله بنای یادبود ملی موناس کاسهای قرار دارد که یک چراغ برنزی به وزن ۱۴.۵ تن و روکش شده با ۳۵ کیلوگرم طلا را نگه میدارد. این شعله یا مشعل ۱۴ متر ارتفاع و ۶ متر قطر دارد و از ۷۷ قطعه متصل به هم تشکیل شده است. این شعله نماد روح مبارزه مردم اندونزی برای استقلال است. در ابتدا شعله برنزی با ۳۵ کیلوگرم ورق طلا پوشانده شده بود. با این حال برای جشن پنجاهمین سالگرد استقلال اندونزی در سال ۱۹۹۵، این ورق طلا دوباره روکش شد و وزن کل آن به ۵۰ کیلوگرم رسید. قله این بنای یادبود، تصویر "آپی نان کونجونگ پادام" (شعله خاموش نشدنی) را به نمایش میگذارد که نشان میدهد مردم اندونزی همیشه در مبارزه خود روحیهای سوزان خواهند داشت و هرگز در طول زمان محو یا خاموش نمیشوند. سکوی فنجان منظرهای از ارتفاع ۱۷ متری از سطح زمین را به بازدیدکنندگان ارائه میدهد. پس از پایین آمدن از سکوی بالایی میتوان از طریق آسانسور یا از طریق پلهها به پایه فنجان رسید. سکوی فنجان ۱۷ متر از پایه ارتفاع دارد، در حالی که فاصله بین موزه تاریخی و پایه ۸ متر است (۳ متر زیر زمین به علاوه یک راه پله ۵ متری به پایه). این سکوی مربع شکل به ابعاد ۴۵ در ۴۵ متر تصاویر مقدس اعلامیه استقلال اندونزی (۱۷ آگوست ۱۹۴۵) را در خود جای داده است. 28 کیلوگرم از 38 کیلوگرم طلای مشعل موناس، اهدایی از تِنکو مرکام تاجر اهل آچه بود که زمانی یکی از ثروتمندترین افراد اندونزی بود.
منابع:
https://www.muhammadiyah.or.id/
https://www.thejakartapost.com/
http://www.lipi.or.id
نظر شما